فرآیند اصلی تولید بدنه یک قوطی غذای سه تکه

یکی از روش‌های مهم برای کاهش مصرف مواد، نازک کردن ورق حلبی است. تولیدکنندگان ورق حلبی در این زمینه کارهای قابل توجهی انجام داده‌اند، اما صرفاً نازک کردن ورق حلبی برای کاهش هزینه قوطی، به دلیل الزامات مقاومت فشاری ساختار قوطی محدود شده است و پتانسیل آن اکنون بسیار کم است. با این حال، با پیشرفت در فناوری‌های گلویی کردن، فلنج کردن و انبساط قوطی، پیشرفت‌های جدیدی در کاهش مصرف مواد، به ویژه در بدنه قوطی و درب آن، حاصل شده است.

انگیزه اصلی برای تولید قوطی‌های گردن‌دار در ابتدا به دلیل تمایل تولیدکنندگان به ارتقاء محصول بود. بعدها کشف شد که گردن‌دار کردن بدنه قوطی راهی مؤثر برای صرفه‌جویی در مواد است. گردن‌دار کردن، قطر درب را کاهش می‌دهد و در نتیجه اندازه خالی شدن را کاهش می‌دهد. در عین حال، با افزایش استحکام درب با کاهش قطر، مواد نازک‌تر می‌توانند به همان عملکرد دست یابند. علاوه بر این، کاهش نیرو روی درب، امکان ایجاد ناحیه آب‌بندی کوچکتر را فراهم می‌کند و اندازه خالی شدن را بیشتر کاهش می‌دهد. با این حال، نازک کردن مواد بدنه قوطی ممکن است به دلیل تغییرات در تنش مواد، مانند کاهش مقاومت در امتداد محور قوطی و سطح مقطع بدنه قوطی، مشکلاتی ایجاد کند. این امر خطر را در طول فرآیندهای پر کردن با فشار بالا و حمل و نقل توسط پرکننده‌ها و خرده‌فروشان افزایش می‌دهد. از این رو، در حالی که گردن‌دار کردن به طور قابل توجهی مواد بدنه قوطی را کاهش نمی‌دهد، عمدتاً مواد روی درب را حفظ می‌کند.

با توجه به تأثیر این عوامل و تقاضای بازار، بسیاری از تولیدکنندگان فناوری گلویی‌سازی را بهبود بخشیده و ارتقا داده‌اند و جایگاه منحصر به فرد خود را در مراحل مختلف تولید قوطی تثبیت کرده‌اند.

در غیاب فرآیند برش، اولین فرآیند، گلویی کردن است. پس از پوشش‌دهی و پخت، بدنه قوطی به ترتیب توسط کرم جداکننده قوطی و چرخ ستاره‌ای ورودی به ایستگاه گلویی کردن تحویل داده می‌شود. در نقطه انتقال، قالب داخلی که توسط یک بادامک کنترل می‌شود، در حین چرخش به صورت محوری به داخل بدنه قوطی حرکت می‌کند و قالب خارجی که آن هم توسط یک بادامک هدایت می‌شود، تا زمانی که با قالب داخلی مطابقت پیدا کند، به داخل تغذیه می‌شود و فرآیند گلویی کردن را تکمیل می‌کند. سپس ابتدا قالب خارجی جدا می‌شود و بدنه قوطی برای جلوگیری از لغزش روی قالب داخلی باقی می‌ماند تا زمانی که به نقطه انتقال برسد، جایی که از قالب داخلی جدا می‌شود و توسط چرخ ستاره‌ای خروجی به فرآیند فلنجینگ تحویل داده می‌شود. معمولاً از هر دو روش گلویی‌سازی متقارن و نامتقارن استفاده می‌شود: روش اول برای قوطی با قطر ۲۰۲ استفاده می‌شود که در آن هر دو انتها تحت گلویی‌سازی متقارن قرار می‌گیرند تا قطر به ۲۰۰ کاهش یابد. روش دوم می‌تواند یک انتهای قوطی با قطر ۲۰۲ را به ۲۰۰ و انتهای دیگر را به ۱۱۳ کاهش دهد، در حالی که یک قوطی با قطر ۲۱۱ را می‌توان پس از سه عملیات گلویی‌سازی نامتقارن به ترتیب به ۲۰۹ و ۲۰۶ کاهش داد.